Polska baśń dla świata

autor zdjęcia: Krzysztof Bieliński

źródło: TW-ON

Edyta Piasecka jako Goplana (na pierwszym planie), za nią w łodzi Wioletta Chodowicz (Balladyna) i Anna Bernacka (Chochlik)

Opera Narodowa odważnie odkurzyła zapomnianą „Goplanę" i chce nią zainteresować całą Europę.

Chyba tylko lekceważeniem własnej tradycji można wytłumaczyć fakt, że prawie od pół wieku żaden teatr w Polsce nie wystawił dzieła Władysława Żeleńskiego, a on sam w powszechnej świadomości bardziej funkcjonował jako ojciec Boya-Żeleńskiego niż kompozytor. Teraz, po premierze „Goplany", odzyskaliśmy brakujące ogniwo w dziejach polskiej opery między Moniuszką a Szymanowskim.

Lepszy od Moniuszki

„Goplana" nie jest tylko wydobytym na światło dzienne polskim zabytkiem z końca XIX stulecia, choć oczywiście pojawia się pytanie, czy zagraniczny widz zechce ją poznać. Okaże się to niebawem, gdy Opera Narodowa umieści spektakl w internecie.

Próbować warto, wręcz trzeba, bo „Goplana" z rozsianymi po partyturze odniesieniami do mazurka czy kujawiaka jest bardzo polska. Ale i uniwersalna zarazem, Żeleński w twórczy sposób korzystał z dorobku XIX-wiecznej opery, choćby francuskiej. Jeśli dziś teatry na Zachodzie sięgają po od dawna niewystawiane dzieła Masseneta, Thomasa, Gounoda, dobrze jest pokazać na ich tle „Goplanę"

Lansujemy Moniuszkę, a dlaczego nie robimy tego z Żeleńskim, który pod...