Pogromy, mordy, obozy śmierci
Podstawowym narzędziem represji Niemców na Kresach Wschodnich II RP były latem 1941 roku Einsatzgruppen – specjalne grupy operacyjne policji bezpieczeństwa i służby bezpieczeństwa.
Korzystały one często ze wsparcia tworzonych z członków miejscowej ludności formacji porządkowych. Głównym obiektem działań represyjnych i „odwetowych” stała się miejscowa ludność żydowska.
W wielu miejscowościach na Wołyniu i w Galicji Wschodniej, zamieszkałych przez Ukraińców, pod wpływem niemieckich podszeptów i propagandy spotęgowanych informacjami o aresztowaniach i mordach na więźniach politycznych doszło do pogromów Żydów. Zdarzenia takie miały miejsce także na obszarach zamieszkałych przez ludność polską, m.in. w Jedwabnem czy Radziłowie.
Zbrodnia w Ponarach, getto wileńskie
Na obszarze Wileńszczyzny akcja eksterminacyjna rozpoczęła się w pierwszych dniach lipca 1941 r. W Wilnie już 2 lipca 1941 r. policja litewska została zobowiązana do sporządzania list Żydów. Dwa dni później rozpoczęły się aresztowania ludności żydowskiej, głównie mężczyzn. Masowe rozstrzeliwania zaczęły się 4 lipca 1941 r. w Ponarach (mordowano tam także Polaków). W ciągu pół roku – do końca grudnia 1941 r. – zamordowanych zostało 33,5 tys. Żydów, w getcie pozostało od 15 do 20 tys. osób. Równocześnie jesienią 1941 r. trwała zagłada Żydów z innych ośrodków Wileńszczyzny. Ofiarą funkcjonariuszy Einsatzkommando EK 3 i litewskiego Sonderkommando padło co najmniej 13 tys. Żydów z Niemenczyna, Nowej Wilejki,...
Archiwum Rzeczpospolitej to wygodna wyszukiwarka archiwalnych tekstów opublikowanych na łamach dziennika od 1993 roku. Unikalne źródło wiedzy o Polsce i świecie, wzbogacone o perspektywę ekonomiczną i prawną.
Ponad milion tekstów w jednym miejscu.
Zamów dostęp do pełnego Archiwum "Rzeczpospolitej"
ZamówUnikalna oferta