Dlaczego prawnicza fuzja zakończyła się fiaskiem

autor zdjęcia: Rafał Guz

źródło: Fotorzepa

Po objęciu teki ministra sprawiedliwości przez Zbigniewa Ćwiąkalskiego w 2007 r. ruszyły prace nad projektem załoźeń do ustawy, która miała umożliwić fuzję zawodu adwokata i radcy prawnego

źródło: materiały prasowe

źródło: Rzeczpospolita

Wyzwanie, jakim jest połączenie zawodów adwokata i radcy prawnego, mogą podjąć tylko ci spośród nas, którzy nie sprawują władzy jedynie dla potrzeby jej posiadania, i ci, którzy nie mają w sobie uprzedzeń i blokujących, archaicznych przekonań – pisze radca.

Doskonale pamiętam poprzednią próbę stworzenia jednego zawodu adwokackiego, którą podjął ówczesny minister sprawiedliwości Zbigniew Ćwiąkalski. W „Rzeczy o Prawie" niedawno udzielił on na ten temat niezwykle ciekawego wywiadu, który można nazwać rozsądnym i rzeczowym. Postaram się, by moje spojrzenie było w tym samym tonie.

Zbigniew Ćwiąkalski stwierdził, że największymi przeciwnikami połączenia były oba samorządy. Piastując wówczas stanowisko prezesa Krajowej Rady Radców Prawnych, byłem świadkiem ogromnych emocji towarzyszących tej debacie. Emocji, które – nie ma co ukrywać – były w obu samorządach, ale również w samym ministerstwie, które w pewnym okresie zdecydowanie parło do uchwalenia nowego prawa.

Zwrócę uwagę na kilka czynników, które w dzisiejszej, powracającej na łamy mediów debacie nad tym rozwiązaniem są często pomijane, a wtedy okazały się – w mojej ocenie – kluczowe dla fiaska projektu. Niezwykle istotny był powszechny sprzeciw członków małych i średnich izb (zarówno radcowskich, jak i adwokackich) zagrożonych likwidacją. Przypomnę, że w zamyśle autorów założeń do projektu ustawy (tak, tak, założeń do projektu, bo nad nimi, a nie nad samą ustawą, cały czas wtedy debatowaliśmy) miały być tworzone tylko „duże" izby. Co w naturalny sposób wykluczało akceptację dla całej idei...