Nasza polska zdrada klerków

autor zdjęcia: Bartosz Siedlik

źródło: Fotorzepa

Marek Migalski

autor zdjęcia: Radek Pasterski

źródło: Fotorzepa

Jeśli publicysta, pisząc prawdę, wyrządzi zło, to nie sprzeciwi się swojemu powołaniu – pisze Marek Migalski. Na zdjęciu Jacek Żakowski i Tomasz Lis

Od dłuższego już czasu twierdzę, że istnieje zasadnicza różnica między tym, co powinno wyznaczać działalność świata polityki, a tym, co winno określać aktywność świata komentatorów i dziennikarzy.

Mówiąc najbardziej skrótowo – politycy funkcjonują w paradygmacie „dobro – zło", a media w paradygmacie „prawda – fałsz".

Pomieszanie tych paradygmatów prowadzi do fatalnych skutków i staczania się naszego kraju na skraj psychologicznej wojny domowej, która może i służy dwóm największym partiom, ale na pewno nie jest pomocne w budowie demokratycznego ładu.

Kłamstwo usprawiedliwione

Zadaniem polityka jest tworzyć dobro i zwalczać zło. Tym właśnie winien się kierować. W ocenie zjawisk, fenomenów jego głównym przesłaniem musi być przekonanie, że to, co robi, co mówi, jak się zachowuje, skutkować powinno zwiększaniem się dobra wspólnego. Wszystko inne musi być podporządkowane właśnie temu.

To, jak rozumie owo dobro, może już być dyskusyjne i – z natury rzeczy – musi być relatywne i zależne od jego światopoglądu i filozofii. Jednak polityk zawsze w swych działaniach powinien się kierować tym, co uznaje – błędnie lub nie – za dobre dla jego kraju i jego wyborców. Wszak tak właśnie u zarania była postrzegana polityka – jako dbałość o dobro wspólne.

Zupełnie inaczej postępować powinni klerk, rezoner, publicysta. On funkcjonuje tak, jak jego antenat – czyli filozof. Ci, którzy opisują politykę (a nie ją tworzą), winni funkcjonować w paradygmacie „prawda – fałsz", a nie „dobro –...