Likwidacja inwestycji w obcym środku trwałym a koszty

Wykorzystywanie wynajmowanego lokalu w działalności wiąże się z jego przystosowaniem do potrzeb firmy. Istnieje wiele niejasności dotyczących rozliczenia niezamortyzowanej części poniesionych na to nakładów w rachunku podatkowym

W wyniku zawieranych umów najmu, dzierżawy lub umów o podobnym charakterze przedsiębiorstwa często korzystają ze składników majątkowych nienależących do ich majątku. W praktyce działalności gospodarczej powszechnie występującym przykładem jest wynajmowany przez przedsiębiorstwo lokal. Niejednokrotnie podatnicy muszą ponieść nakłady inwestycyjne w celu dostosowania go do potrzeb i specyfiki prowadzonej działalności.

Brak wyjaśnień w ustawie

Zgodnie z art. 16a ust. 2 pkt 1 ustawy o CIT podatnik zalicza do środków trwałych przyjęte do użytkowania inwestycje w obcych środkach trwałych oraz dokonuje od nich odpisów amortyzacyjnych.

Zarówno ustawa o podatku dochodowym, jak i ustawa o rachunkowości, mimo posługiwania się pojęciem inwestycji w obcym środku trwałym, nie definiują go bezpośrednio. W wielu orzeczeniach i interpretacjach podatkowych można natomiast znaleźć zbliżone definicje tego pojęcia. Jak więc rozumieć inwestycje w obcym środku trwałym i jak je odróżnić od remontu? Jakie będą różnice w ujęciu rachunkowym i podatkowym tych dwóch zdarzeń?

Odpowiednie zaklasyfikowanie ponoszonych nakładów inwestycyjnych jest bardzo istotne, ponieważ ujęcie rachunkowe i podatkowe będzie odmienne w obydwu tych sytuacjach.

W przypadku remontu zarachowane koszty obciążają wynik okresu, powiększając kosz- ty podatkowe w...