![[?]](https://static.presspublica.pl/web/rp/img/cookies/Qmark.png)
Wygnańcy, banici, uciekinierzy
Zjawisko uchodźstwa, które jest formą migracji niedobrowolnych, jest znane od zarania dziejów. Wygnanie bądź banicja było w społeczeństwach przedpaństwowych jedną z najsurowszych kar, rodzajem „śmierci społecznej”.
Część migrantów stanowią uchodźcy. Definicja tego terminu zawarta w konwencji genewskiej z 1951 r. mówi, że uchodźcą jest każda osoba, która „na skutek uzasadnionej obawy przed prześladowaniem z powodu swojej rasy, religii, narodowości, przynależności do określonej grupy społecznej lub z powodu przekonań politycznych przebywa poza granicami państwa, którego jest obywatelem, i nie może lub nie chce z powodu tych obaw korzystać z ochrony tego państwa albo która nie ma żadnego obywatelstwa i znajdując się poza państwem swojego dawnego stałego zamieszkania (...), nie może lub nie chce z powodu tych obaw powrócić do tego państwa (...).
W świecie globalnych migracji przełomu XX i XXI wieku definicja ta coraz bardziej odbiega od rzeczywistego, przeciętnego profilu osób faktycznie ubiegających się o azyl.
Zjawisko uchodźstwa, które jest formą migracji niedobrowolnych, jest znane od zarania dziejów. Wygnanie bądź banicja było w społeczeństwach przedpaństwowych jedną z najsurowszych kar, rodzajem „śmierci społecznej”. Instytucja azylu, czyli przyjmowania uchodźców, też nie jest współczesnym wynalazkiem. Można nawet powiedzieć, że należy ona do uniwersaliów kulturowych, gdyż w przeszłości wśród większości znanych nam kultur istniały jakieś formy ochrony osób wypędzonych i prześladowanych. Samo słowo azyl oznacza schronienie. Wywodzi się...
Archiwum Rzeczpospolitej to wygodna wyszukiwarka archiwalnych tekstów opublikowanych na łamach dziennika od 1993 roku. Unikalne źródło wiedzy o Polsce i świecie, wzbogacone o perspektywę ekonomiczną i prawną.
Ponad milion tekstów w jednym miejscu.
Zamów dostęp do pełnego Archiwum "Rzeczpospolitej"
ZamówUnikalna oferta
