![[?]](https://static.presspublica.pl/web/rp/img/cookies/Qmark.png)
Dom mnie uspokaja, taki już jestem
Tomasz Adamek o czwartkowej walce o mistrzostwo świata ze Steve’em Cunninghamem i o swoim życiu w Ameryce
Rz: Lubi pan Cunninghama?
Tomasz Adamek: To miły facet. Zawsze z przyjemnością podam mu rękę, zamienię kilka słów i każdy pójdzie w swoją stronę.
W waszych wypowiedziach nie ma złej krwi, nie obrzucacie się błotem, co ostatnio jest modne w boksie.
To nie w moim stylu. Słowne potyczki mnie nie interesują. Kiedy trzeba, przemówią moje pięści. Cieszy mnie to, że Cunningham ma podobne podejście do tych spraw, że traktuje nasz pojedynek tak, jak powinien, jako pracę do wykonania. Nic więcej.
Wierzy pan, że wygra w czwartek? On jest przecież mistrzem świata, to jego uważa się za najlepszego w kategorii junior ciężkiej...
Gdybym w to nie wierzył, nie miałbym po co wychodzić do ringu. Jeśli nie jesteś przekonany o swoim mistrzostwie, o tym, że możesz wygrać z każdym, to już przegrałeś. Chcę odebrać mu pas mistrza świata. Kiedyś przecież też nim byłem, w niższej wadze.
Wraca pan czasem myślami do ubiegłorocznej porażki z Chadem Dawsonem?
Niechętnie. Zbijałem wtedy tak dużo kilogramów, że aż dreszcz mnie przechodzi, gdy sobie to przypomnę. Nie spałem przed tamtym pojedynkiem całą noc, wielokrotnie wymiotowałem. Prawdę mówiąc, nie powinienem walczyć, byłem chory.
Teraz nie musi się już pan odchudzać?
Limit kategorii junior ciężkiej (91 kg) daje mi ten komfort, że nie muszę. Teraz ważę 92 kg i wiem, że...
Archiwum Rzeczpospolitej to wygodna wyszukiwarka archiwalnych tekstów opublikowanych na łamach dziennika od 1993 roku. Unikalne źródło wiedzy o Polsce i świecie, wzbogacone o perspektywę ekonomiczną i prawną.
Ponad milion tekstów w jednym miejscu.
Zamów dostęp do pełnego Archiwum "Rzeczpospolitej"
ZamówUnikalna oferta
