![[?]](https://static.presspublica.pl/web/rp/img/cookies/Qmark.png)
Komendant niezłomnych
„Bąk” ukląkł przy głowie syna, przeżegnał się, przystawił mu pistolet do głowy i dwa razy strzelił. Tamci krzyczą, żeby przestał się bić. „Bąk” strzelił sobie w głowę. Bój się skończył”
Żebrowscy należeli do starej szlachty z historycznego Mazowsza. Pieczętowali się herbem Jasieńczyk i od wieków mieszkali w zaścianku Żebry-Wybranowo, w powiecie łomżyńskim.
Słynęli z patriotyzmu. Walczyli w powstaniach i przelewali krew za niepodległą Polskę w latach 1918 – 1920. W takiej rodzinie przyszedł na świat 4 marca 1901 r. Kazimierz Żebrowski. Ostatni komendant Okręgu Białystok Narodowego Zjednoczenia Wojskowego.
Chronicznie chory na punkcie patriotyzmu
Był najmłodszym synem Marianny i Tomasza, który był z kolei synem powstańca styczniowego z 1863 r. Po ukończeniu, najpierw szkoły wiejskiej, mieszczącej się w rodzinnym zaścianku Żebry, a następnie szkoły w Zambrowie i odbyciu służby wojskowej w 33. pp. i w biurze Państwowej Komendy Uzupełnień, powrócił na wieś. Przejął połowę ojcowizny i jak od wieków jego przodkowie, gospodarzył na swoich 23 hektarach. Ożenił się z panną Modzelewską z zaścianka Konopki. We wspomnieniach bliskich i sąsiadów Kazimierz Żebrowski dał się zapamiętać jako człowiek inteligentny i dobrze ułożony. Ceniono go jako doskonałego gospodarza. Budził powszechny szacunek okolicznych mieszkańców, co było m.in. powodem, dla którego wybrano go na prezesa Akcji Katolickiej w gminie Szczepankowo.
Był także aktywny w życiu politycznym. Należał do Stronnictwa Narodowego – największej partii politycznej w...
Archiwum to wszystkie treści publikowane w "Rzeczpospolitej" od 1993 roku.
Ponad milion tekstów w jednym miejscu.
Zamów dostęp do pełnego Archiwum