Tragizm następcy „Zapory”
Po uchwaleniu ustawy o amnestii z 22 lutego 1947 r. „Uskok” oczekiwał od swoich przełożonych wyraźnego rozkazu w tej kwestii. Ostatecznie sam zdecydował o trwaniu w konspiracji, pozostawiając wolną rękę swoim żołnierzom
Sławomir Poleszak
Zdzisław Broński pochodził ze wsi Radzic Stary w powiecie lubartowskim. Przyszedł na świat w Wigilię roku 1912. Jego rodzice pracowali na roli. Pobierał nauki w gimnazjum w Lublinie, ale nie ukończył go zdaną maturą. Od 1934 r. służył w 23. pułku piechoty we Włodzimierzu Wołyńskim. Ukończył szkołę podoficerską i dosłużył się stopnia plutonowego. Do wybuchu wojny pracował w gospodarstwie rodziców, równocześnie działając w Związku Młodzieży Wiejskiej „Siew". Brał udział w kampanii wrześniowej w szeregach 50. pułku piechoty 27. DP jako dowódca plutonu ciężkich karabinów maszynowych. Od 1 września walczył w Borach Tucholskich, a 8 września dostał się do niewoli niemieckiej w okolicach Grudziądza. Trafił do stalagu II B Hemmerstein (Czarne), koło Szczecinka. Zbiegł stamtąd w październiku 1940 r. i powrócił w rodzinne strony. W szeregach ZWZ-AK (w Obwodzie Lubartów) znalazł się w 1942 r., jako dowódca plutonu terytorialnego (placówki) w rodzinnej miejscowości, liczącego 35 konspiratorów.
Na przełomie lat 1943 i 1944 po serii niemieckich aresztowań na terenie obwodu lubartowskiego jego dowództwo wyznaczyło Brońskiego na organizatora i dowódcę oddziału zbrojnego, który miał zagospodarować ukrywających się ludzi. W maju 1944 r. grupę tę przekształcono w oddział lotny zgrupowania OP VI 8. pułku piechoty Legionów AK. W...
Archiwum Rzeczpospolitej to wygodna wyszukiwarka archiwalnych tekstów opublikowanych na łamach dziennika od 1993 roku. Unikalne źródło wiedzy o Polsce i świecie, wzbogacone o perspektywę ekonomiczną i prawną.
Ponad milion tekstów w jednym miejscu.
Zamów dostęp do pełnego Archiwum "Rzeczpospolitej"
ZamówUnikalna oferta